Er bestaan echt veel te veel cliché verhalen over borstkanker op internet, over hoe verschrikkelijk het allemaal wel niet is. Ja, het is kut, die kankerzooi. Maar het leven gaat gewoon door en borstkanker is vaak prima te genezen gelukkig. Op televisie en in de films zie je uiteindelijk alleen de extreme en meest zeldzame gevallen, zoals in Komt een vrouw bij de dokter (wat echt een slechte film is by the way).
Ik ben nog piepjong voor borstkanker met 28 jaar zo blijven de artsen me vertellen (en dat blijft heerlijk om te horen; het is hetzelfde als dat naar je leeftijd wordt gevraagd bij het kopen van drank of sigaretten). Ik drink en ik rook. Nog steeds ja, en nu niet denken ‘het is je eigen schuld’ want ik ben zo jong dat roken zeker niet de oorzaak kan zijn op zo’n korte termijn.
Hoe ga ik zorgen dat ik niet in clichés verzand? Met foute grappen en een besmettelijk relativeringsvermogen. Borstkanker liever als bijzaak, zonder zelfmedelijden.
Kankerzooi 
Gaaf! Mag ook wel, beetje verfrissend relativeringvermogen… En fuck huisartsen-in-opleiding met snorren. Vrouwelijke artsen-in-opleiding moeten volgens hun begeleiders lekkere wijven zijn, en terecht. Hoe durft ze??
Ik bespeur een licht cynische ondertoon in je schrijfsels 😀 Verder wil ik opmerken dat ik foto’s van je tieten plaatsen een erg goedkope verkoopmethode vind.
Nee, onzin. Veel sterkte met de behandeling en op hoop van zegen.
Groet!
Ivo
Hoe kan jij beoordelen welk verhaal een cliché is en er dus teveel van bestaan?
Een 28-jarige die nog met het woord kut strooit als Zwarte Piet de pepernoten en meent het recht te hebben denigrerende opmerkingen te maken op – inmiddels zeker te weten- lotgenoten wiens leven maar al te vaak meerdere malen stil is blijven staan door o.a. zware behandelingen en/of de confrontatie met een recidive?!
De gemiddelde 5-jaars overleving bij borstkanker is op het moment zo’n 85% en na 10 jaar pakweg 70%. Dat gemiddelde zegt niet alles over individuele prognoses, jammer maar helaas.
De realiteit is dat per jaar nog steeds rond de 3500 vrouwen, en soms enkele mannen, overlijden aan de gevolgen van borstkanker, dus hoezo extreem en zeldzaam?
Dat je nu alles probeert te overschreeuwen begrijp ik, maar wat zal het jou hard vallen als je noodgedwongen heel wat toontjes lager komt aan het zingen! Ik heb nu al medelijden met je, want een ervaringsdeskundige ben je nog lang niet.
Dat je probeert een eigen invulling te geven aan het een en ander is op zich prima, maar blaas dus niet zo hoog van de toren ajb.
Cliché: Uitspraak: kliˈʃe het -woord cliché’s Zelfst. Naamw. iets dat al zo vaak gezegd is dat het niet veel meer betekent. “kut” is wellicht net zo’n legitiem cliché als “verschrikkelijk” om kanker te omschrijven.
U heeft medelijden OMDAT deze jonge vrouw nog geen “ervaringsdeskundige” is? Gelukkig zijn er weinig ervaringsdeskundigen van 28, de enige denigrerende opmerkingen naar lotgenoten komen van uw kant. Uw verbittering wordt hier niet de grond in geboord, u vind het wel nodig een nuchtere houding en relativerend vermogen met de grond gelijk te maken. Deze blog is duidelijk niet voor u bedoelt, wel voor mensen die deze dame willen steunen, op de hoogte willen blijven, en respect hebben voor haar manier van hiermee omgaan.
Ik vind u een vreselijke trol, mocht u de definitie daarvan willen weten, verwijs ik u met alle respect naar wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Trol_(internet)
@ pixelady
Dan weet je ook wat drogredenaties zijn? Zoek het anders maar ff op dan.
Ik voel me in ieder geval niet aangesproken door o.a. de Ad Hominems.
@wilmamazone: “Dat je nu alles probeert te overschreeuwen begrijp ik, maar wat zal het jou hard vallen als je noodgedwongen heel wat toontjes lager komt aan het zingen! Ik heb nu al medelijden met je, want een ervaringsdeskundige ben je nog lang niet.” Dat zijn uw woorden, als gebruiker van Argumentum Ad Hominem erken ik u bij deze als meerdere. Uw taalvaardigheden zijn ongetwijfeld beter dan de mijne, van “heel wat toontjes lager komt aan het zingen” had ik zelfs nog nooit gehoord. Medelijden omdat iemand nog geen ervaring heeft met kanker lijkt me ongepast, compassie vanwege confrontatie met kanker op zo’n jonge leeftijd zou u misschien beter staan.
Beste malle moeder,
Ga dood op je verjaardag, dan vieren wij dubbel feest!
De typhus…
Zucht,,,
Beste wilmamazone of wat je naam in werkelijkheid dan ook mag wezen…
(ik hoop voor je dat je ouders je echt niet zo hebben genoemd)
Flikker vooral even een end op.
Ik ken je niet en gezien je reactie vind ik dat persoonlijk een heel groot pluspunt.
Iedereen verwerkt iets op zijn/haar eigen manier. Als dit haar manier is, dan is dat voor de schrijfster goed. Wie ben jij om haar manier van verwerken volledig af te branden?
Daarnaast is het (naar mijn mening) wel fijn om een onderwerp als dit op een luchtige wijze te lezen. Zeg nou zelf? Moet het ALTIJD zo zwaar?
Ook snap ik niet dat je medelijden hebt met mensen die geen ervaringsdeskundige zijn. Ik geen medelijden met mensen die wel of geen ervaringsdeskundige zijn. Wel heb ik erg veel respect voor mensen die ondanks alle pech in hun leven op een positieve manier in hun leven staan en blijven vechten voor een leuk bestaan met of zonder de nodige ervaring.
Jouw “tone of voice” geeft me de indruk dat je een verbitterd typetje bent die zijn/haar genot haalt uit het denigreren van anderen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik, aan de hand van uw reactie, van mening ben dat pixelady gelijk heeft.
Je bent naar mijn mening ook een trol en als je ondanks alle tegenslagen in het leven in een slachtoffer rol gaat zitten en verbitterd raakt is het wellicht een idee om de 1e de beste brug op te zoeken en de zwaartekracht te tarten.
Als dat je lukt, neem ik je mee uit eten. Als dat niet lukt, ach, you gave it a try 🙂
Mijn roepnaam is Wilma en mijn computernaam is samengesteld uit deze roepnaam en amazone in de mythologische betekenis daarvan.
Ik heb er geen enkel probleem mee dat iemand iets op zijn/haar manier verwerkt, maar dat mag m.i. nooit ten koste gaan van anderen, en in het bijzonder niet op basis van vooroordelen. Het preciese behandelplan is nog niet bekend, want dat kan pas na operatie. In dit geval speelt de DNA test die nog plaats moet vinden ook een rol, waardoor mogelijk nog meer aanvullende behandelingen geadviseerd zullen gaan worden.
Dan kun je je heilig voornemen om dat alles fluitend te ondergaan, maar of dat ook altijd lukt valt te betwijfelen. Krampachtig positief denken zet dan ook geen zoden aan de dijk en overal een lolletje van maken ook niet.
Zijn jullie er ook voor haar als ze melding maakt over onverwachte stevige jankbuien e.d.? Of moet het vooral leuk en gezellig blijven tijdens het hele traject?
Ik heb al een doos papieren zakdoekjes klaarstaan, en voor alle zekerheid een oud laken bij de hand om daarna -als de lucht weer is opgeklaard- heel wel mogelijk samen in een deuk te liggen van het lachen.
Tjonge, hoe kan een reactie van een willekeurig iemand toch verschillen van de mening die je er zelf over kan hebben. Ik lees dit blog met kippenvel op mijn rug, gewoon omdat het vanuit het hart is geschreven. Zonder opsmuk of moeilijke woorden. Gewoon, zoals het is. Zoals zij het ervaart en zoals waarschijnlijk een hele hoop jonge vrouwen dat zullen doen.
Nu ik jouw reactie lees, Wilmamazone, wordt ik bijna misselijk. Zelfs in tijden van kanker krijg je nog te maken met kutnijd (ja, ik zeg ook kut..oooh) en mogen alleen de personen die langer/erger of meer kanker hebben beschrijven hoe ze het beleven. Ik begrijp de neiging niet om iemand die de zelfde weg aan het bewandelen is zoals jij waarschijnlijk zelf al eens hebt gedaan erop te wijzen dat het toch echt anders moet. Als er al een goed of fout is in het beleven van een dergelijke ziekte, denk ik dat de schrijver van dit blog op de goede weg is, zij klinkt (nog) niet zo verzuurd en verbitterd als jij Wilmamazone. Maar ja, jij hebt er natuurlijk nooit over gezegd dat het kut is… En als je het allemaal zo verkeerd vind.. blijf dan lekker weg. Schrijver van het blog; Ik volg je! Verander alsjeblieft niets aan je schrijfstijl of je woordgebruik en hou je humor er in! Dikke knuffel!
Met een papieren zakdoek en een laken kom je dr niet. Anders waren die wel meer verkocht aan de vrienden van… 😉
Met vriendschap daarentegen kom je een aardig end. Ook helpt het aspect van positief in het leven staan altijd! zelfs als het tegen zit. Het lichaam reageert daar immers op. En ja, dat is MIJN vakgebied.
Wat raar sommige reacties. Ik zelf ben 26, ik ga al 5 jaar lang 2 keer per jaar op controle voor het geval dat, het borstkankergen is overheersend in mijn familie. Maar krijg elke keer in het ziekenhuis wel te horen jezus wat ben je jong, ondanks dat ik door het ziekenhuis wordt opgeroepen (ik vind het niet zo grappig om elke keer te horen te krijgen dat ik zo jong ben begin het zelfs een beetje zat te worden) Het vervelendste vind ik de bankschroef waar je borsten in moeten. Maar ook dit is voor iedereen verschillend.
Mijn oma heeft na 3 keer terugkerend uiteindelijk 1 van haar borsten laten verwijderen. Zij benoemt nergens ooit last van te hebben wat betreft de bankschroef. Mijn tantes hebben allebei geen borsten meer. Mijn achternicht is dood. Haar halfjaarlijkse controle was net te laat.
Het is inderdaad bij iedereen anders. En iedereen verwerkt dit ook anders. Laat dit dus iedereen op hun eigen manier doen.
Veroordeel hierin niet. En dit geld voor beiden kanten, cliches of niet ze zijn wel waar. Maar ook de genezingskans is aanwezig en dan ben je ook op deze leeftijd al een ervaringsdeskundige. Maar ieder van zijn eigen ervaringen!
Wij leven helaas nou eenmaal in een land waar al het slechte nieuws groot in de krant komt en goed nieuws vaak vergeten wordt. Waar glazen half leeg zijn ipv half vol.
Ik vind het mooi dat je op deze manier je gevoel kwijt kan. Dit is haar gevoel so don’t judge.
Voor het geval dat er klachten komen over mijn verhaal en mijn manier van typen, dit is mijn verhaal so what, en erg dyslectisch dus vind dat ik het netjes gedaan heb.
@Kiem: genezingskans, daar gaan we voor!!! 🙂 Misschien leven we inderdaad in een land vol halflege glazen, gelukkig zijn er ook een hoop halfvolle glazen, zoals jij! Ik proost met mijn halfvolle glas op de gezondheid van mijn liefste vriendinnetje en op die van jou!
De kunst is om dat glas te zien zoals het is: tegelijkertijd zowel half leeg als halfvol. Je kunt ook zeggen dat elke medaille twee kanten heeft, en die zijn ook beide even waardevol.
Ook voor jou zal het niet makkelijk zijn/worden nu jouw liefste vriendinnetje een levensbedreigende ziekte blijkt te hebben, vooral omdat je daar van tevoren niets van merkte en het een donderslag bij heldere hemel was.
Neem het jezelf vooral niet kwalijk als je het je niet altijd lukt om het glas halfvol te zien. Er is niks mis met af en toe een half leeg glas, want er mag ook plek zijn voor o.a. verdriet. Dat is een normale menselijke emotie waar niks mis mee is.
Ik mag aannemen dat jij degene bent die meegegaan is naar het ziekenhuis i.v.m. de diagnose? En hoe was dat voor jou?
In ieder geval ook veel sterkte en wijsheid gewenst, want je zult zoiets maar onverwacht voor je kiezen krijgen….
@wilmamazone Clichés zijn clichés met een reden, omdat ze vaak waar zijn. Maar juist daarom is het toch verfrissend om te lezen dat het ook anders kan, zonder zielig te doen. Je begrijpt het niet helemaal Ien je trekt wel heel veel conclusies over mijn persoon en vrienden zonder mij te kennen. Degene die overschreeuwd en denigrerend doet, ben jij, niet ik. Ik laat iedereen in zijn waarde en oordeel niet over anderen, ik laat alleen een andere kant zien, van hoe het ook kan. Als je dat niet trekt, blijf dan aub weg hier.
@wilmamazone: Dat klopt inderdaad. En nee, natuurlijk is het glas niet altijd halfvol. Ik heb op internet gekeken naar andere teksten van jou, onder andere je (terechte) harde en nuchtere kritiek op kwakzalverij, en verbaas me dan nog meer over jouw reactie. Je lijkt me iemand met een scherpe blik, ik snap het gebrek aan begrip en respect voor de houding van mijn vriendin niet. Ook zij is scherp, kritisch en eerlijk. Er lijkt me geen goede of slechte manier om hiermee om te gaan, ik vind het vervelend dat je met je statements mijn vriendin aanvalt. Het stoort me ook dat je haar vriendschappen in twijfel trekt, natuurlijk zijn we er ook als het niet gezellig is. In deze discussie valt mij één ding in het bijzonder op: er zijn meer ervaringsdeskundigen, of dat nou om ons eigen lijf gaat, of van vrienden, van familie, partners… Leeftijd heeft daar niets mee te maken. Keihard “KUT” roepen van de daken is een goed recht vind ik, als je zoiets meemaakt. Een blog schrijven waarin je vloekt en relativeert ook.
Blijkbaar bestaat er voor jou/jullie verschil tussen het ene recht voor de raap en het andere recht voor de raap. De scherpe insteek van Che-Mo zelf vooronderstelde dat ze enige nuancering/kritische kanttekeningen wel kon hebben.
Begrijpen doe ik haar maar al te goed, maar dat betekent voor mij niet het overal mee eens te moeten zijn. Overal ja en en amen op knikken vind ik nou respectloos en iemand niet voor vol aanzien.
Voor het geval dat je het nog niet begrepen mocht hebben: ik ben zelf borstkankerpatiënt met een stevig ‘pret’pakket achter de rug en weet dus van wanten op velerlei gebied. Dat bedoelde ik met echt ervaringsdeskundig zijn. Je kunt van tevoren niet invullen hoe het je zal vergaan. Er kunnen zich zoveel onverwachte dingen voordoen die je zelf niet in de hand hebt.
En nee ik was nooit een zeurzeiker en ben dat nog steeds niet. Het was zwaar, maar ik heb ook vaker dan normaal in een deuk gelegen van het lachen tijdens die behandelingen. Mijn gevoel voor humor ben ik gelukkig nooit kwijtgeraakt.
Dat ik hier persona non grata ben stoort me niet bijzonder. Ik heb voor hetere vuren gestaan……
@Kiem ik hoop van harte dat dat je geen last krijgt van het gen dat je hebt! Die bankschroef is inderdaad enorm vervelend en pijnlijk (was het voor mij ook), maar de controle is niet verkeerd natuurlijk. Ik heb gelukkig geen erfelijkheidsvariant, dat is voor mij dus een zorg minder.. Ik proost mee met een halfvol glas op de gezondheid!
Hoogmoed komt voor de val, beste Wilmamazone… Gewoon leven en laten leven, en niet zo gek doen met je “ervaringsdeskundigheid”.
@wilmamazone:
Met een papieren zakdoek en een laken kom je dr niet. Anders waren die wel meer verkocht aan de vrienden van… 😉
Met vriendschap daarentegen kom je een aardig end. Ook helpt het aspect van positief in het leven staan altijd! zelfs als het tegen zit. Het lichaam reageert daar immers op. En ja, dat is MIJN vakgebied.
Over welk vakgebied heb je het dan precies? Verdien je daar je dagelijkse brood mee?
Dan zul je een en ander vast ook wetenschappelijk kunnen onderbouwen nietwaar?
moet het gaan om wetenschap? Laten we bij het onderwerp blijven, een mens van vlees en bloed. Ik ken haar niet, maar ik vind dat zij mag beslissen over HAAR lichaam en aanpak.
@wilmamazone
Im flabbergasted!
Wat ik wel en niet doe in het dagelijks leven is van belang voor zij die er behoefte aan hebben. Andrea heeft gelijk. Laten we bij het onderwerp blijven.
Maar goed, zoals je ziet zijn de meningen verdeeld. jij aan 1 kant, een ander neutraal en de rest aan de andere kant. Wellicht zegt dat wel iets over hoe je in het leven staat en je kijk op dingen.
Als ik je een tip mag geven: bekijk het eens neutraal van de andere kant.
Als ik je de tip niet mag geven: helaas, it cannot be unread 🙂
Jurgen:
Drogredenatie. Als morgen bij wijze van spreken een miljoen mensen beweert dat de maan van kaas is en ik zeg dat dat niet zo is, betekent dat niet dat ik dús ongelijk heb.
Je bent er zelf over begonnen en omdat ik er veel van afweet, was ik er wel nieuwsgierig naar, niets meer en niets minder.
Het is wel makkelijk om je op drogredenen te beroepen he, zeker voor iemand die zich daar zelf ook schuldig aan maakt. Bovendien is het in dit geval geen ad populum drogreden (hij voert immers niet als argument op dat de meeste mensen gelijk hebben), eerder is het nog een post hoc ergo propter hoc, als je het al als drogreden wil bestempelen. Ik vind zijn argument wel plausibel.
“Dan kun je je heilig voornemen om dat alles fluitend te ondergaan, maar of dat ook altijd lukt valt te betwijfelen. Krampachtig positief denken zet dan ook geen zoden aan de dijk en overal een lolletje van maken ook niet.”
Mevrouw Wilmamazone, het zou u sieren deze blog te verlaten. Ik raad u deze blog nog één keer zorgvuldig door te lezen en uw lering uit de geweldig positieve woorden van deze krachtige dame te trekking. Maar beschaving is helaas niet aan te leren; we zullen bidden voor u.
“Zijn jullie er ook voor haar als ze melding maakt over onverwachte stevige jankbuien e.d.? Of moet het vooral leuk en gezellig blijven tijdens het hele traject?
Ik heb al een doos papieren zakdoekjes klaarstaan, en voor alle zekerheid een oud laken bij de hand om daarna -als de lucht weer is opgeklaard- heel wel mogelijk samen in een deuk te liggen van het lachen.”
Hierin lees ik hoezeer u gekwetst bent door vrienden; wat verschrikkelijk dat u zo in de steek gelaten bent in zo’n moeilijke tijd.
Ik kan u vertellen, en dit uit zéér betrouwbare bron, dat dit NIET het geval zal zijn voor deze dappere dame.
Shame on you mevrouw Wilmamazone, shame on you.
Goed. Ik ga me er ook tegenaan bemoeien. Dit blog raakt. Haar manier van schrijven is ruw, ongepolijst en recht uit het hart. Belangrijk om te doen en fijn om te lezen. En ja, het gaat om BORSTkanker dus waarom geen borsten laten zien?
Mijn ex had teelbalkanker, leeft en geniet van het leven. We hebben veel fun en veel verdriet gedeeld, maar het belangrijkste is: genieten van de momenten dat je je goed voelt, dat die kut (ohwwww, en dan gebruik ook eens het woord kut) of klote in dit geval, kanker er even niet is, even geen last van chemozooi, even gezelligheid delen is zoooooooo enorm belangrijk.
@wilmamazone: voor mij ben je geen mythisch wezen, maar gewoon een vrouw die zich ‘geroepen’ voelt een vrouw die in de bloei van haar leven iets ongelooflijks meemaakt en een manier zoekt om hier mee om te gaan. Dat spreekt aan of niet. Ik heb naasten verloren en gehouden aan de ziekte, ben een partner ‘ervaringsdeskundige’ (als je dat zo graag wilt zien hier) en zeg: Rot op. Laat haar verwerken. Het is niet aan jou om hier over te oordelen.
@Andrea: tnx dame! Aan de zijlijn staan, ik vind het maar niets…Zo jammer dat er geen handboek voor is, “omgaan met kanker in je omgeving for dummies”. Als die er wel komt, heb ik liever dat jij hem schrijft dan die trol. Gaaf dat je je verhaal deelt… Blijkbaar zijn we op dit blog allemaal “ervaringsdeskundigen”, direct of indirect, newbies of pro’s.
Third round! Let the fight commence… *op gong slaat*
Wilmamazone of wil-mama-zeiken? That’s the question…
*analyseert tekst*
Wilmamazone wilt praten… zij zoekt een uitlaat klep om zelf te praten over haar ervaringen en te luchten. Althans, zo lijkt het. Hier zit meer achter…
Heb je daar ook spelregels bij Ivo? Ik voel me hier net een boksbal die alleen maar onder de gordel geraakt wordt door Jan en alleman.
Nogmaals, mevr wilmamazonde, het zou u sieren dit blog te verlaten.
Wij begrijpen dat u het er zeer moeilijk mee hebt wanneer vrienden elkaar bijstaan. Natuurlijk kunnen we verder op dit diep zittende trauma ingaan maar dit blog gaat niet over u. Ik stel voor dat u uw problemen aankaart bij iemand die hierin gespecialiseerd is; een zeer ervaren psychiater bijvoorbeeld.
Succes met het “glas zoals het is” en we bidden voor uw helaas niet aangeboren respect voor anderen, inlevingsvermogen en andere essentiële zaken die nodig zijn om een gelukkig leven te lijden, of is het leiden? Misschien dat uw vrienden die u duidelijk in de steek hebben gelaten u nog een kans gunnen.
‘voel me net een boksbal’ Ja, je bent echt heel zielig, vooral doorgaan met het hebben van zelfmedelijden.. dat helpt je vooruit in de wereld. Je kiest er helemaal zelf voor hier een misplaatste reactie te geven hoor, dus niet zeuren als mensen het niet met je eens zijn.
http://en.wikipedia.org/wiki/Mixed_martial_arts_rules
@Jal
Wat heb jij een hoop fantasie zeg! Knap hoe je dit alles bijelkaar gefantaseerd krijgt. Vind je het erg dat ik in de lach geschoten ben?
De spelregels waren in eerste instantie als volgt: dit blog was, voor zover ik had begrepen, een plaats waar een jonge vrouw haar verhaal kwijt kon en waar haar dierbaren steun konden betuigen, door lieve woorden en flauwe grappen. Ook is er, tot vandaag (2 mei, 18:57 om precies te zijn), geen enkele belediging naar kanker patiënten of hun dierbaren geuit. Op één of andere manier zijn de spelregels vanavond veranderd, en kwam er kritiek op haar manier van hiermee omgaan en op haar vrienden. Alle remmen los. Gelukkig is deze tragische ontwikkeling ook reden geweest voor mensen om hun verhaal en emoties te delen, erg Cruijffiaans: elk nadeel heb se voordeel. You brought this on yourself lady…
Wat luchtig nieuws voor de gevechtspauze: http://www.cfa.harvard.edu/news/2012/pr201213.html
Ik eet hier nog een sterretje. Groet! Ivo
@wilma
Ik denk dat u, na het teruglezen van eigen teksten die ik overigens als zeer stuitend ervaar, moet toegeven dat fantasie niet nodig is.
Hoe vaak moet men u verzoeken dit blog te laten voor wat het is?
De cry for help wordt niet door ons beantwoord. Take your problems to an expert.
Dat jij mijn teksten weerzinwekkend vindt, zegt meer over jou dan over mij.
Jouw fantasierijke interpretaties mogen derhalve geheel op jouw eigen conto geschreven worden.
Ik maak me in feite alleen maar zorgen, na dit alles in toenemende mate, over Che-Mo, en nu ook over haar hartsvriendin die zo dicht bij haar staat.
Er zal een dag komen dat met name deze twee meiden wèl precies begrijpen wat ik bedoel. Wedje maken?
Ik hoop dat we nooit gaan begrijpen wat je precies bedoelt. Ik hoop ook dat er niemand is die zo smakeloos is om op je “wedje” in te gaan. Klinkt niet als zorgen maken, klinkt als koste-wat-het-kost je gelijk willen halen. Ik dacht een paar minuten geleden dat de beledigingen uit jouw hoek op waren, had ik je toch onderschat.
Terug naar het onderwerp:
Mevrouw Che! Respect dame, we bewonderen u. Dikke knuf
@Che-Mo
Intussen heb ik nog steeds geen antwoord op deze vraag, dus al je morgen ff tijd hebt:
Wel handig als je daar ook aanvullend -voor alle duidelijkheid- een paar voorbeelden van geeft.
Volgens mij waren de cliché’s duidelijk. En anders hebben we nog alle cliché’s die jij ons om de oren hebt geslingerd… Met je opbeurende sterfte-cijfertjes, oordelen over hoe en of je wel- en niet het leuk moet houden, je drogreden-beschuldigingen op basis van drogredenen, in reactie op je getrol, je beledigingen naar vrienden, bloggers, dierbaren, je bent zelf een cliché-trol en als dit het beste verweer was… Kom dan alsjeblieft NOOOOOOIT meer terug op deze blog. Everyone else: We hebben gewonnen van de trol! Game over.
Deze woorden van Che-Mo al niets meer waard dan?:
Toch in de ontkenningsfase, terwijl er in een ander bericht zo hard geroepen wordt dat dat niet zo is?
De realiteit dus (nog) niet onder ogen willen zien? Wie is er dan precies clichématig bezig?
Tuurlijk hoop ik van harte dat Che-Mo bij de overlevers gaat horen, maar dat valt op geen enkele manier af te dwingen. Het liefst beschikte ik nu over een toverstokje om haar beter te maken en haar alle mogelijke ellende te besparen.
Reële vriendschap uit zich in verschillende vormen, optimisme en humor veroorzaken geen gebrek aan compassie en steun. Je gaat niet in op kritiek. Je beledigd iemand die ziek is, die een blog schrijft waar een hoop anderen wel wat aan hebben, je onderschat en schoffeert ons allemaal. Je maakt gebruik van het leed van iemand die je niet kent, en haar dierbaren, om je gelijk te halen.
OMG… Je wilt wel heeeeeeel graag t laatste woord hebben hé? Ik geloof er helemaal niks van, van dat toverstokje. Ga weg. Verlaat. Niemand hier, en dan ook niemand, zal jouw woorden nog willen horen of lezen. Ga weg. Je lijkt nu wel een vent die geen nee accepteert. Je bent afgewezen. Verlaat u aub het pand zonder terug te komen.
pixelady:
Jammer dat je dat je daar zo van overtuigd bent, want het is gewoonweg niet waar.
Andrea:
Hier van hetzelfde laken een pak.
Herhaal ik nog een keer van ganser harte:
Het liefst beschikte ik nu over een toverstokje om haar beter te maken en haar alle mogelijke ellende te besparen.
Het stoort je niet persona non grata te zijn, maar het stoort ons wel dat je uberhaupt nog reageert. Voor de zoveelste keer: dit is een blog voor dierbaren en geinteresseerden, niet een trollen-forum voor querulanten. Je bent niet welkom. Iedere reactie stuit verschillende mensen tegen de borst. Dat je daar niet van wakker ligt, prima, to each his own. Je voegt niets nuttigs toe en ligt er blijkbaar ook niet van wakker dat je het bloed onder mensen hun nagels vandaan trekt op een moment dat ze het moeilijk hebben. Zoals je op dit forum ziet zijn er wel meer ervaringsdeskundigen, die direct of indirect met kanker te maken hebben of hebben gehad. Niemand toont zo’n gebrek aan respect jegens anderen. Dat je zelf kanker hebt gehad geeft je geen enkel recht mensen zo te schofferen.
Stop je toverstokje diep in je Wilde-mama-zone en rot op, lelijke trol.
Wat een zwaktebod alweer. Heb je niks beters in de aanbieding?
Blijkbaar besef je niet eens hoe onredelijk je bent, maar dat is dus o.a. jouw pakkie-an en niet het mijne.
Fijn voor je dat je je door o.a. onbeschoft taalgebruik een grote meid voelt, maar vraag me niet daar respect voor te hebben.
respect voor te moeten hebben.
Bitch please. Degene die hier onredelijk is, ben jij.. Ik ben jouw betweterige toontje en drogredenatie meer dan zat. Ik kies zelf wel op welke manier ik wens te dealen met wat mij overkomt. En ik claim nergens de wijsheid in pacht te hebben in tegenstelling tot wat jij pretendeert. Dat jij het doel van mijn blog niet wilt begrijpen is jouw probleem, maar val ons er aub niet mee lastig en blijf gewoon weg hier.
@ Che-Mo
Ik heb nergens beweerd de wijsheid in pacht te hebben. Was het maar zo.
Wel attendeerde ik jou er op dat je op de manier waarop je dit blog begonnen bent, het risico loopt een kaartenhuis te gaan bouwen met alle gevolgen van dien.
Ik begrijp het doel van jouw blog, maar de vraag is dus of dat een realistisch doel is of een doel dat onherroepelijk voor onnodige teleurstellingen gaat zorgen. Dat gun ik niemand en jou al hélemaal niet.
Dat je de behoefte hebt om je eens lekker uit te razen is begrijpelijk, maar of het verstandig is om dat in het openbaar te doen met b.v.: Kutje in opleiding.
Die vrouw is een afgestudeerd arts, die zich nu aan het specialiseren is in huisarts. Hoe zou die zich voelen als ze hier dat ongenuanceerde commentaar -en die seksistische sneer over haar bovenlip- van jou leest? Dat is o.a. respectvol in jouw ogen?
Jij vindt blijkbaar alles wat je nu zelf doet en zegt pardonnabel en respectabel.
En maar afgeven op anderen die daar niet klakkeloos in meegaan. Met hoeveel maten meet je dan?
Het kan een prima blog worden, je hebt er het nodige voor in huis, maar nu is het zaak om op tijd op de rem te leren trappen om er geen wildevrouw rit van te maken die uiteindelijk ten koste gaat van jezelf.
Wie ben jij om mij te vertellen over wat ik wel of niet mag schrijven? Ik heb geen zin om in herhaling te vallen, dus ik laat het hierbij. Dat ik niet op jouw advies of waarschuwingen zit te wachten, leek me al vrij duidelijk. Hou op met oordelen en conclusies trekken over mensen die je niet kent.
En waarom dan niet vanaf het begin gelijk overgestoken dan? Ik kan namelijk ook met het grootste gemak zeggen:
Deze meest laag-bij-de-grondse opmerking van een reageerder kan jouw goedkeuring wèl wegdragen? Algemeen bekend in de blogwereld dat o.a. dit absoluut not-done is en de beheerder onmiddelijk dient te modereren:
Uiteindelijk wordt ook dit allemaal op jouw conto geschreven, want jij bent de eindverantwoordelijke van dit blog. Maar je weet het allemaal beter, dus…………juist ja! Ik had jou een beter visitekaartje toegewenst.
Ja, ik zie daar de humor wel van in. Iets met vrijheid van meningsuiting enzo. Ik laat jou toch ook je gang gaan. Had er ook voor kunnen kiezen om je comments niet te publiceren. Maar ik kan er wel om lachen gelukkig. Wie kan een trol nou serieus nemen immers.
Vrijheid van meningsuiting is in Nederland een grondrecht. Bloggen is een vorm van meningsuiting. Er zitten wel grenzen aan dit recht. Racistische of discriminerende uitlatingen zijn bij wet verboden. En belediging, smaad of laster kunnen leiden tot een rechtszaak. Daarbij geldt dat een bericht voldoende basis in de feiten moet hebben om vrijgesproken te worden.
Het “aanzetten tot haat of discriminatie” tegen mensen is een strafbaar feit (art. 137d Wetboek van Strafrecht).
Controleren en weghalen van problematische reacties blijkt bij de rechter een goede manier om aansprakelijkheid voor reacties te ontlopen.
Blablablabla… zet die trol lekker op de zwarte lijst, ze wil alleen maar ruzie maken.
Beste Wilmamazone, niemand hier neemt je serieus, je krijgt geen gelijk, en veroorzaakt niets meer dan frustratie. Nieuwe tactiek, ik ga het lief vragen: wil je alsjeblieft weggaan?
Wilmamazone,
Een blog is toegankelijk voor iedereen, ook voor mensen zoals jij, die een andere mening hebben. Niemand zegt dat jij het eens moet zijn met de auteur van dit blog. Jouw statement is duidelijk en door je vele bezoeken hier…. gehoord.
Je keert steeds terug om met zout in de open wond te strooien. Je denkt dat je Che-Mo ermee helpt haar te wijzen op haar ‘gebreken’ (waaronder de beschuldiging dat ze in een ontkenningsfase leeft). Je bombardeert haar met vervelende vragen. En je maakt opmerkingen -ik quote “wedje leggen” – die echt niet door de beugel kunnen. Welk mens met een beetje gezond verstand legt er in godsnaam een wedje om andermans ellende?
Uit je honende toon concludeer ik dat je verbitterd bent, tot op het bot. De chemo heeft ieder greintje humor en respect voor anderen vergruisd. Ik wil je niet aanvallen hoor, maar je hebt de hint duidelijk niet begrepen. Meerdere malen vroegen andere reageerders je aandacht op je eigen leven te richten. Om niet meer op kankerzooi.wordpress terug te komen. In plaats daarvan verspil je je tijd hier en waarom? Om je gelijk te halen. Zo verzuurd en aanstotelijk ben je blijkbaar.
Dit blog draait niet om JOU, knoop dat goed in je oren. Trek de aandacht niet naar jezelf toe want dat recht heb je op dit adres niet. De lezers van kankerzooi zijn alleen geïnteresseerd in het verhaal van Che-Mo, niet in dat van Wilmamazone.
Spoken like a Sir :-{|
Ik kan het niet laten om hier nog wat te zeggen. Begrijp me niet verkeerd, ik zelf denk dat het woord cliches misschien verkeerd gebruikt is. Dit is echter niet aan mij om dit te veroordelen. Wel wil ik nog wat meegeven aan een ieder die hier nog leest, schrijft en reageert.
Mijn peettante, een wijze en vreselijk intelligente vrouw, heeft een paar jaar terug te horen gekregen dat ze een tumor had, in beide borsten. Deze zijn uiteindelijk beide verwijderd. Al die tijd is er met humor en zelfspot en positiviteit mee omgegaan. Deze vrouw is voor mij hierin een voorbeeld! Een ‘ervaringsdeskundige’ om het zo maar te zeggen, waar ik naar op kijk. Door deze vrouw kan ik elke dag ondanks welke tegenslag weer positief beginnen. Want als zij dat kan waarom ik dan niet.
Zij heeft het allemaal doorstaan, en het zal vast niet prettig zijn geweest, en erg moeilijk en nog steeds moeilijk zijn. Maar ze geeft ons de hoop en kracht om te vechten. De kracht om elke dag opnieuw te beginnen.
Hoe kort door de bocht deze blog ook mag lijken, hieruit komt ook die kracht. Die kracht om te zeggen ik ga hier tegen in. Die kracht om te vechten. Maakt niet uit hoe groot de overlevingskans. Die vrachtwagen overleef je niet, maar toch ga je elke dag de straat op, want de kans is aanwezig dat jij de vrachtwagen niet treft. Kort door de bocht maar duidelijk voor een ieder die hier komt. Kanker kan je ook niet overleven, deze kans is erg groot. Maar daarom kan je er nog wel tegen in gaan en het positief blijven zien want voor het zelfde geld overleef je het wel. Die kans is er namelijk ook!
@Kiem: Woop-woop back on topic! Inspirerend verhaal, ik herken het gevoel van “als zij het kan, dan ik ook”! Gecombineerd met een niet-lullen-maar-poetsen-gevoel, ik vind Che-Mo’s blog, en jouw verhaal, en andere verhalen (mensen zijn dapper om persoonlijke verhalen hier ook te posten) doorspekt van bijzonder besmettelijk relativeringsvermogen. De boodschap die ik eruit haal is vooral zo veel mogelijk te genieten, ondanks die rotziekte. Genieten als het kan, juist omdat het leven fragiel en onvoorspelbaar is.
Gelukkig. Geen nieuwe reactie meer. Dan kan ik nu eindelijk zeggen wat ik al de hele tijd wilde maar van afgeleid werd: Lieve Che-Mo, wens je heel veel sterkte de komende periode, met een lach en een traan, hoop voor je dat ze er vroeg bij zijn en dat je borstjes gespaard mogen blijven. En ach, om een grap toe te voegen: scheelt weer in BH kosten als het niet zo is! Die dingen zijn al zo verrekte duur! 🙂 Stay strong, stay positive, het is het beste wapen wat je kan hebben.
En stort je in: stort dan in met je hart en ziel, jammer, huil en ween tot je niet meer kan. Zonder regen kan de zonneschijn de grond niet vruchtbaar maken. Zoals mijn oma altijd zei (gestorven aan eierstokkanker): Alles zal rech komme.
Hoi! Ik ben programma-maker van een TV-programma: Kankerzooi! Zo heet het. En het gaat over de strijd tussen leven/dood (want dat lijk de kern te zijn…..eenmaal in die situatie), maar, eenmaal ruim 10 afleveringen verder (b)lijkt het dus te gaan over leven! LEVEN! Leven met kanker, leven met dit gegeven, maar ook leven als jonge vrouw, lekker wijf, moeder, vriendin, minnares, individu, kankerpatient, hoofdrolspeelsters, patient, toestand-vanger, en zo nie meer…..
Maar even, puur nieuwgierigheid: hoe gaat het nu echt met jou?
….misschien wat kort door de bocht, zo besef ik nu! Ik lees je site, je blogs, je leven. LEVEN! En kan niet meer dan enorm veel waardering opbrengen, maar voelen vooral. Als documentaire-maker heb ik ‘jouw’ verhaal, maar meer nog ‘jouw’ soort persoon 7 maanden intensief gevolgd, en vastgelegd. Was niet niks. Maar de band die we daarmee op hebben gebouwd was goud waard. Alsof ik zelf kanker had. Niets op trots op te zijn natuurlijk, maar toch voelde het zo. Zo heb ik het uiteindelijk ook in beeld (proberen….) te brengen. TV is niet altijd commercie. Bij mij dus kennelijk niet. Jouw verhaal (site, blog, uitleg) is de eerste ‘her-kennismaking’ met een lotgenoot die er zo open (en daardoor dus prachtig) mee om gaat. Jij schrijft van je zelf af, maar je hebt misschien geen idee, wat je doet, voor mensen met hetzelfde dilemma. In deze hoop ik dan ook dat voor jou de ‘techniek’ meewerkt. GA daten, GA snuffelen en op avontuur. Zit niet bij de pakken neer, maar pak zeer zeker wel je ‘droevige’ momenten. Sta stil….bij het leven, het gegeven, en de dood. Maar bovenal: pak M.!!! Of alle andere M’en die je nog in je leven zult tegenkomen. Ik lees je blog met veel plezier. Met veel genoegen. En vanuit ‘mijn ervaring’, en dit soort uiteenzettingen, ben ik er van overtuigd dat Kanker, niet alleen maar Zooi is, maar vooral ook een wake-up call om het leven te grijpen! Ondanks dat kanker het leven grijpt, en je meer grip meer lijkt te hebben op je leven…Gelukkig zijn er nog genoeg succesverhalen die het tegendeel bewijzen. Laat Kanker geen loopje met je nemen! Maar dat hoef ik jou, volgens, de meeste tijd, niet te vertellen. Kanker is Kankerzooi! Maar kanker is gelukkig niet altijd het einde….maar soms/vaak zelfs het begin van een nieuwe kijk op het LEVEN! Je bent een dappere dame!
Dat wou ik ff kwijt……
Mooie blog, veel respect voor jou. Sterkte.