Het plan

Eerst chemo, dan een borstbesparende operatie. Dat is het plan geworden na overleg met de chirurg. Zou ik kiezen voor eerst een operatie, dan zou mijn hele borst er af moeten. Dat is echt ingrijpende shit. Door eerst chemo te gaan doen, is er een grote kans van 70% dat de tumor veel kleiner wordt, waardoor ik mijn borst wel kan houden met een operatie. Voor de genezingskans maakt de volgorde niet uit. Soms verdwijnt de tumor zo goed als helemaal door de chemo, vertelde de chirurg. Dat is nog eens fijn om te horen. Daar gaan we voor natuurlijk! Ook geruststellend om te horen: er zijn geen uitzaaiingen gevonden in mijn lymfeklieren. En nog meer goed nieuws: het borstkankergen heb ik niet! En ook is mijn tumor niet hormoongevoelig, waardoor ik de mogelijkheid heb om mijn eitjes in te vriezen voordat ik aan de chemo begin en misschien voorgoed onvruchtbaar wordt. Om spijt te voorkomen over een aantal jaar, als ik nu geen eitjes invries en toch kinderen wil, moet ik dat eerst gaan regelen. Hoef ik ook nog even niet over de chemo na te denken en het feit dat ik daar doodziek van ga worden komende zomer.

Foute grappen

Als vrouw zijnde ben ik  helaas nogal slecht in het onthouden van grappen. De paar die ik nog weet, volgen hieronder. Weet je ook nog een goeie? Zet hem in de comments!

Over erfelijkheid:

‘Borstkanker komt niet voor de familie.’ ‘Iemand moet de eerste zijn.’

Over ziekenhuisbezoek:

‘Wanneer ga je weer je tieten laten zien?’

‘Normaal laat je je tieten pas betasten nadat je gedronken hebt in plaats van ervoor.’

Over het invriezen van eitjes:

‘Dat wordt (paas)eieren zoeken in de vriezer.’

Over eventuele nieuwe borsten:

‘Jij krijgt misschien wel gratis nieuwe tieten, weet je hoeveel dat Barbie heeft gekost?’

Over mijn uitkering die bijna afloopt:

‘Zo ziek wordt je er dus eigenlijk helemaal niet van, het is gewoon een slap excuus voor een uitkering.’

Over overwinnen:

‘Je kan hier nog een heleboel uithalen. Kijk naar Lance Armstrong, je kan de Tour de France ermee winnen.’

Update 9-5.Nog eentje over haaruitval:

‘Er is goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws: Je hoeft komende zomer je benen niet te scheren. Het slechte nieuws: Ze mogen alleen de zon niet in.’

Borstkanker dus.

Donderdag 5 april, 10.45 uur. In een overvolle wachtkamer wordt mijn naam geroepen. Samen met mijn liefste vriendinnetje loop ik naar de spreekkamer. Nogal zenuwachtig, want ik wist al dat ik slecht nieuws te horen zou krijgen. Eerder die week werd ik namelijk al gebeld door het ziekenhuis, dat ze sowieso een MRI wilden inplannen ook al hadden ze nog geen uitslag van de biopsie. Dat ze daar niet een paar dagen mee konden wachten tot de uitslag er was, zei genoeg.

Ik ben geen alcoholist..

Uit de folder..

Een foutje in de folder ‘Kanker en dan? Omgaan met de gevolgen’.

Wat een goede tip! Ik ben dus eigenlijk hartstikke goed bezig met het nuttigen van veel alcoholische consumpties!

Zo beladen.. blegh!

So far had ik nog maar aan vier mensen verteld wat er precies aan de hand is (twee studiegenootjes, mijn stagebegeleider en mijn liefste vriendinnutje). Aangezien het er op de foto’s al niet goed uitzag, werd het na de biopsie tijd om ook mijn andere goede vrienden en mijn ouders in te gaan lichten. Stel je voor dat er echt iets aan de hand is, dan zijn ze in ieder geval een beetje voorbereid, voor zover dat kan. Bovendien heb ik de afleiding van vrienden en de kroeg nodig, dus is het een goed excuus om elke avond dronken te worden en te blijven doen alsof er niets aan de hand is. Er is immers nog niets zeker!

Discotiet

Een week wachten op de uitslag van de biopsie. Dat zuigt. Niet op een zenuwslopende manier, maar op een ongeduldige-want-ik-wil-iets-weten manier. De biopsie zelf, waarbij ze twee samples weefsel wegnemen met een dikke naald, was geheel pijnloos gelukkig (in tegenstelling tot de mammografie, die voelt alsof er een gigantische wasknijper op je borsten wordt gezet).

Na de biopsie was wel mijn halve tiet paars, en daar kwamen in de loop van tijd nog de kleuren blauw, groen en geel bij. Dus liep ik ruim twee weken rond met een discotiet. Hoeveel vrouwen kunnen dat zeggen? Niet dat het er heel aantrekkelijk uitzag hoor, in tegendeel. Ik raad het niemand aan, maar je moet er iets van maken, niet? Je moet het toch een beetje verkopen aan die leuke jongen die je net ontmoet hebt.

 

 

Ze doet zo haar best..

Nog heel even hoor.. Ze is in opleiding, dus ze moet het nog leren. Ze doet zo haar best, en WAAROM?! Eigenlijk zouden artsen in opleiding om feedback moeten vragen aan patiënten. Niet dat ik het beter weet, maar het kutje in opleiding heeft nog wel wat oefening nodig als het gaat om het voeren van slecht-nieuwsgesprekken.

Auw!

Dus dan ontdek je een knobbel in je borst. Of nou ja, een knobbel, het voelt eerder als een hard schijfje. Doe ik altijd aan zelfonderzoek op een vast tijdstip, zoals wordt aangeraden? Nee, want ik val niet in de doelgroep voor borstkanker, ik ben nog piepjong. Maar ik voelde wel pijnlijke steken aan de zijkant van mijn borst terwijl ik in het Circustheater de briljante show Met alle respect van Theo Maassen volgde. Eenmaal thuis ’s avonds bleven die steken aanhouden, dus vanuit een soort instinctgevoel voelde ik aan mijn rechterborst.