Die angst

Leven na kanker, is leven met een ander/nieuw bewustzijn. Er is een knop omgegaan, die niet meer terug te zetten is. Daar schreef ik al vaker over, maar ik heb het nog niet gehad over het gevolg daarvan. De angst die daardoor veroorzaakt wordt. Eigenlijk moet ik zeggen angsten, want het is er niet één. Ik ben niet alleen bang voor uitzaaiingen of om dood te gaan, ik ben bang om jong te moeten sterven en daardoor veel te moeten missen, ik ben ook bang voor symptomen van uitzaaiingen, en bang dat er elk moment iets kan gebeuren, bang dat mijn leven weer in één keer kan omslaan en alles weer verandert.

Het moeilijke er aan is, dat het nog redelijk reële angsten zijn ook. Het zou zomaar waarheid kunnen worden en dat maakt het niet makkelijker om er mee om te gaan en er mee te leven. Een lotvriendinnetje had er een hele treffende metafoor voor. Het is als zwemmen op open zee. En zo is het precies:

Van die dooddoeners..

Hoe sommige mensen reageren als ik vertel over mijn angst voor eventuele uitzaaiingen en de daarop volgende, onvermijdelijke, dood:

“Ik kan toch ook vandaag of morgen onder een bus terecht komen?”
Of
“Je gaat toch nog lang niet dood! Je wordt gewoon tachtig hoor!”

Over dooddoeners gesproken. Dit is overigens geen verwijt hoor, ik begrijp de reacties heel goed en ik zou andersom hetzelfde reageren als ik nooit kanker gehad zou hebben. De (misschien wel nabije) dood is nogal taboe en confronterend als het om mensen gaat die je kent. Maarja, het is wel een onderwerp waar ik nogal veel over nadenk tegenwoordig. En die opmerkingen hierboven, ja daar kan ik echt niets mee. Op die laatste kan ik ook alleen nog maar zeggen ‘dat hoop ik wel, ja’ en stil valt het gesprek daarna. Dood.