So far, so good

Voordat je begint met de chemo, word je helemaal bang gemaakt voor alle bijwerkingen. Het is een hele lijst namelijk. Je wordt er bijna hypochonder van.

– Bloedarmoede (houdt in kortademig, vermoeidheid, zwart voor ogen zien bij opstaan, bleekheid, duizeligheid, hoofdpijn, niet kunnen concentreren en hartkloppingen)
– tekort aan witte bloedlichaampjes (daar hoort weer bij gevoelig zijn voor infecties, slijm ophoesten, pijn bij plassen, pijn bij slikken, pijnlijke plekjes in de mond, buikpijn, diarree),
– tekort aan bloedplaatjes (dat uit zich in neusbloedingen, blauwe plekken, bloed bij plassen, bloed bij hoesten, bloedend tandvlees, bloed bij braken, bloed in de ontlasting),
– En verder: haaruitval, hartspier die in kracht kan afnemen, misselijkheid en braken, maagklachten, geen eetlust, droge mond, brandend gevoel in mond, slechte adem, onvruchtbaarheid (gepaard met overgangsklachten) en je huid die gevoeliger is voor de zon.

Ik mag dan misschien niet meer dronken worden,

maar gelukkig bestaat er nog zoiets als de waterpijp!

Life sucks

GODVERDOMME! Het leven is echt keihard. Afgelopen week is mijn vader overleden aan een hartstilstand in zijn slaap. Zo plotseling. Hij was de allerliefste pappa van de hele wereld. Het leven is zo fucking oneerlijk. Ik ben zo kwaad. En verdrietig. En bang. Het is enorm confronterend. Ineens besef ik dat borstkanker ook dodelijk kan zijn. Dat ik  hier dood aan kan gaan. Het leven zuigt. Maandag krijg ik voor de eerste keer chemo, dinsdag is de begrafenis. GODVERDOMME! Ik wil dit allemaal niet. Ik voel me leeg en verdoofd. Kon de wereld maar even ophouden met draaien. Kon de tijd maar even stil staan. Ik trek dit niet. Het is teveel tegelijkertijd. Het leven is zo random. Gelukkig staan al mijn goede vrienden voor me klaar. Ik ben ze opnieuw zo dankbaar. Met hun hulp kom ik hier hopelijk wel doorheen. Ooit.

Het plan

Eerst chemo, dan een borstbesparende operatie. Dat is het plan geworden na overleg met de chirurg. Zou ik kiezen voor eerst een operatie, dan zou mijn hele borst er af moeten. Dat is echt ingrijpende shit. Door eerst chemo te gaan doen, is er een grote kans van 70% dat de tumor veel kleiner wordt, waardoor ik mijn borst wel kan houden met een operatie. Voor de genezingskans maakt de volgorde niet uit. Soms verdwijnt de tumor zo goed als helemaal door de chemo, vertelde de chirurg. Dat is nog eens fijn om te horen. Daar gaan we voor natuurlijk! Ook geruststellend om te horen: er zijn geen uitzaaiingen gevonden in mijn lymfeklieren. En nog meer goed nieuws: het borstkankergen heb ik niet! En ook is mijn tumor niet hormoongevoelig, waardoor ik de mogelijkheid heb om mijn eitjes in te vriezen voordat ik aan de chemo begin en misschien voorgoed onvruchtbaar wordt. Om spijt te voorkomen over een aantal jaar, als ik nu geen eitjes invries en toch kinderen wil, moet ik dat eerst gaan regelen. Hoef ik ook nog even niet over de chemo na te denken en het feit dat ik daar doodziek van ga worden komende zomer.

Foute grappen

Als vrouw zijnde ben ik  helaas nogal slecht in het onthouden van grappen. De paar die ik nog weet, volgen hieronder. Weet je ook nog een goeie? Zet hem in de comments!

Over erfelijkheid:

‘Borstkanker komt niet voor de familie.’ ‘Iemand moet de eerste zijn.’

Over ziekenhuisbezoek:

‘Wanneer ga je weer je tieten laten zien?’

‘Normaal laat je je tieten pas betasten nadat je gedronken hebt in plaats van ervoor.’

Over het invriezen van eitjes:

‘Dat wordt (paas)eieren zoeken in de vriezer.’

Over eventuele nieuwe borsten:

‘Jij krijgt misschien wel gratis nieuwe tieten, weet je hoeveel dat Barbie heeft gekost?’

Over mijn uitkering die bijna afloopt:

‘Zo ziek wordt je er dus eigenlijk helemaal niet van, het is gewoon een slap excuus voor een uitkering.’

Over overwinnen:

‘Je kan hier nog een heleboel uithalen. Kijk naar Lance Armstrong, je kan de Tour de France ermee winnen.’

Update 9-5.Nog eentje over haaruitval:

‘Er is goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws: Je hoeft komende zomer je benen niet te scheren. Het slechte nieuws: Ze mogen alleen de zon niet in.’

Borstkanker dus.

Donderdag 5 april, 10.45 uur. In een overvolle wachtkamer wordt mijn naam geroepen. Samen met mijn liefste vriendinnetje loop ik naar de spreekkamer. Nogal zenuwachtig, want ik wist al dat ik slecht nieuws te horen zou krijgen. Eerder die week werd ik namelijk al gebeld door het ziekenhuis, dat ze sowieso een MRI wilden inplannen ook al hadden ze nog geen uitslag van de biopsie. Dat ze daar niet een paar dagen mee konden wachten tot de uitslag er was, zei genoeg.