Het is klaar..!

Nu alle behandelingen erop zitten, mijn haar weer langzaam aan het groeien is en ik weer door wil met mijn leven, is het tijd om deze blog af te gaan sluiten. Afgelopen week ben ik er een weekje tussenuit geweest, naar New York, in mijn eentje. Dat was precies wat ik nodig had. Daar wist niemand wat ik allemaal had meegemaakt, kreeg ik geen speciale aandacht en dat was best wel lekker. Daar durfde ik voor het eerst zonder pruik rond te lopen, want nou ja het is NYC: daar kan alles! Het weekje weg zorgde voor wat afstand van alles. Ik voel nu niet meer de behoefte om openhartig te praten over alles wat mij is overkomen en dat alles hier te delen. Voortaan schrijf ik privé in een dagboek, want schrijven blijft wel van een onmisbaar therapeutische waarde – ik heb tenslotte nog steeds veel te verwerken. Maar vanaf nu wil ik het afgelopen jaar achter mij laten en mijn leven weer oppakken. Ik ben klaar met deze kankerzooi, en nu is het alleen maar hopen dat de kankerzooi ook klaar is met mij!

 

Schoon! Helemaal schoon!

Opnieuw heb ik goed nieuws. De schildwachtklieren zijn schoon. Als ook alle snijranden. Ik ben zo goed als kankervrij nu! Opnieuw weer iets om te vieren en een biertje op te drinken.

Jammer genoeg nog niet klaar met alle behandelingen. Over ongeveer drie a vier weken beginnen de bestralingen (om eventuele losse achtergebleven kankercellen uit te roeien). Dat houdt in, vier weken lang van maandag tot en met vrijdag elke dag naar het ziekenhuis voor hooguit een paar minuten bestraling.

En dan is er nog de discussie over een tweede chemoronde of niet na de bestralingen. Mijn oncoloog had dat oorspronkelijk wel in gedachte, maar binnen het hele team van artsen is er discussie ontstaan over of dit nog nodig is. De tumor is door de eerste chemoronde natuurlijk zo goed gekrompen en aangezien mijn lymfen ook nog eens schoon zijn.. Moeilijke keuze die ik volgende week mag gaan maken met mijn oncoloog, dus ik ga me daar zo goed mogelijk in proberen te verdiepen. Ik hoop natuurlijk dat die tweede keer niet hoeft, maar als het mijn prognose zodanig verbetert dan heb ik natuurlijk weinig keuze. Dan moet ik wel, maar liever hoop ik dat de bestralingen de laatste behandelingen zijn van dit hele traject!

 

No more chemo

De chemorondes zitten er op! Het is klaar. Geen nieuwe chemo meer maandag. Ik kan het blijven vieren! En dat doe ik dus ook. Ondanks de vermoeidheid door fikse bloedarmoede die ik aan de chemo heb overgehouden. Gelukkig ben ik nog gestopt met roken, anders was mijn conditie nog veel en veel slechter gok ik. Die vermoeidheid is wel frustrerend, want het beperkt. Ik kan en wil mijn leven weer oppakken, maar de moeheid dwingt me tot het stellen van prioriteiten. En dan kies ik komende week toch vooral voor het doen van leuke dingen! Voordat ik maandag over een week, 13 augustus, geopereerd ga worden. Deze week ook nog twee tripjes naar het ziekenhuis, want opnieuw wordt er een MRI gemaakt. Om het eindresultaat van de chemo te meten, dus dat weet ik eind deze week. Spannend. Hopelijk is de tumor zo goed als verdwenen. En ondertussen blijf ik het de hele week nog vieren; geen chemo meer! Het eerste en toch wel ergste deel van de behandelingen zit er op!

Het plan

Eerst chemo, dan een borstbesparende operatie. Dat is het plan geworden na overleg met de chirurg. Zou ik kiezen voor eerst een operatie, dan zou mijn hele borst er af moeten. Dat is echt ingrijpende shit. Door eerst chemo te gaan doen, is er een grote kans van 70% dat de tumor veel kleiner wordt, waardoor ik mijn borst wel kan houden met een operatie. Voor de genezingskans maakt de volgorde niet uit. Soms verdwijnt de tumor zo goed als helemaal door de chemo, vertelde de chirurg. Dat is nog eens fijn om te horen. Daar gaan we voor natuurlijk! Ook geruststellend om te horen: er zijn geen uitzaaiingen gevonden in mijn lymfeklieren. En nog meer goed nieuws: het borstkankergen heb ik niet! En ook is mijn tumor niet hormoongevoelig, waardoor ik de mogelijkheid heb om mijn eitjes in te vriezen voordat ik aan de chemo begin en misschien voorgoed onvruchtbaar wordt. Om spijt te voorkomen over een aantal jaar, als ik nu geen eitjes invries en toch kinderen wil, moet ik dat eerst gaan regelen. Hoef ik ook nog even niet over de chemo na te denken en het feit dat ik daar doodziek van ga worden komende zomer.