Het is klaar..!

Nu alle behandelingen erop zitten, mijn haar weer langzaam aan het groeien is en ik weer door wil met mijn leven, is het tijd om deze blog af te gaan sluiten. Afgelopen week ben ik er een weekje tussenuit geweest, naar New York, in mijn eentje. Dat was precies wat ik nodig had. Daar wist niemand wat ik allemaal had meegemaakt, kreeg ik geen speciale aandacht en dat was best wel lekker. Daar durfde ik voor het eerst zonder pruik rond te lopen, want nou ja het is NYC: daar kan alles! Het weekje weg zorgde voor wat afstand van alles. Ik voel nu niet meer de behoefte om openhartig te praten over alles wat mij is overkomen en dat alles hier te delen. Voortaan schrijf ik privé in een dagboek, want schrijven blijft wel van een onmisbaar therapeutische waarde – ik heb tenslotte nog steeds veel te verwerken. Maar vanaf nu wil ik het afgelopen jaar achter mij laten en mijn leven weer oppakken. Ik ben klaar met deze kankerzooi, en nu is het alleen maar hopen dat de kankerzooi ook klaar is met mij!

 

Het einde is in zicht

Het goede nieuws is dat ik geen tweede chemoronde krijg. Het slechte nieuws is dat dit niet kan, omdat de vorige chemo mijn hartspier heeft aangetast. Die pompt nu met veel minder kracht mijn bloed rond, waardoor ik bij inspanning veel sneller vermoeid raak. Maar goed, geen nieuwe chemoronde dus. Dat betekent dat ik begin oktober – na de bestralingen waarvan ik er inmiddels al de helft heb gehad – helemaal klaar ben met alle behandelingen voor mijn driemaal negatieve tumor.

En dat is precies een half jaar na mijn diagnose begin april dit jaar. Toen zei men nog dat ik een jaar zoet zou zijn met alle behandelingen, dus dit is wel een meevaller. Op nog wat bestralingen (nog 12 nu) na, ben ik dan ineens ‘genezen’. Ja, dat zet ik tussen aanhalingstekens, want eigenlijk ben ik pas echt genezen als de kanker vijf jaar lang weg blijft. Pas daarna zijn mijn kansen gereduceerd tot ‘normaal’ en loop ik weer net zoveel risico als vrouwen die nog nooit borstkanker gehad hebben.

Daten met kanker

Laat ik beginnen met een vraag: Zou jij daten met iemand die kanker heeft? Heel eerlijk, ik weet niet of ik dat zou kunnen als ik zelf nooit kanker had gekregen. Nu vind ik dat het niets zou moeten uitmaken. Het hoeft helemaal geen verschil te maken, toch?

Sinds mijn laatste chemo ben ik dan ook weer aan het daten. Vrijgezel is ook maar vrijgezel uiteindelijk. Ik had hem al redelijk snel verteld over de borstkanker, want tsjah.. ik ben daar nu eenmaal ook veel mee bezig. Direct een goeie test ook; je weet gelijk met wat voor persoon je te maken hebt. M. doorstond die test, hij gaat er heel relaxed mee om. Maar is het niet naïef van mij om te denken dat kanker geen verschil maakt?

Life sucks

GODVERDOMME! Het leven is echt keihard. Afgelopen week is mijn vader overleden aan een hartstilstand in zijn slaap. Zo plotseling. Hij was de allerliefste pappa van de hele wereld. Het leven is zo fucking oneerlijk. Ik ben zo kwaad. En verdrietig. En bang. Het is enorm confronterend. Ineens besef ik dat borstkanker ook dodelijk kan zijn. Dat ik  hier dood aan kan gaan. Het leven zuigt. Maandag krijg ik voor de eerste keer chemo, dinsdag is de begrafenis. GODVERDOMME! Ik wil dit allemaal niet. Ik voel me leeg en verdoofd. Kon de wereld maar even ophouden met draaien. Kon de tijd maar even stil staan. Ik trek dit niet. Het is teveel tegelijkertijd. Het leven is zo random. Gelukkig staan al mijn goede vrienden voor me klaar. Ik ben ze opnieuw zo dankbaar. Met hun hulp kom ik hier hopelijk wel doorheen. Ooit.